SEVGİ ENGELİ

Bu hafta hastanede bir aileyle karşılaştım. Aile tüm enerjisini ve ilgisini 5-6 yaşlarındaki engelli çocuğuna verirken, bu ilgi ve sevgiyi 4-5 yaşlarındaki sağlıklı küçük oğullarından farkında olmadan esirgiyorlardı.. Büyük oğul her şeyden bihaber gülümseyip dururken, küçük oğul annesine yardım etmenin derdindeydi.

Kâh abisinin elinden tutup onu yürütmeye çalışıyordu kâh abisinin arabasını tutuyordu. Yüzü kaygılı küçük oğul, abisi gibi mutlu değildi. Arada annesinin bluzundan çekiştirip "Anne... Anne... Annee..." diyordu ama anne de tık yok! Anne küçük oğlun gözlerine bile bakmadan bazı talimatlar verip dururken küçük oğul "Anne"leri sıklaştırmaya başladı. Anne ise, oğlunu duymamakta kararlıydı. "Anne... Anne... Annee... Anneee... çişim geldiiii" anne hala oralı değil! Küçük oğul sesini anneye duyurma gayretindeyken, bacaklarını sıkıştırıp adımlarını da daraltarak ağabeyiyle de ilgilenmeye devam ediyordu. İçim burkuldu. Aile engelli büyük oğullarıyla ilgilenmeye çalışırken, sağlıklı küçük oğullarının da sevgiye ve ilgiye muhtaç olduğunu fark edemiyordu..

"Anne… Anneeee çişimi tutamıyorummmm" derken anne sonunda küçüğü duydu. Duydu ama anlamadı ve "Şimdi sırası değil" diyerek büyük oğlunun salyasını sildi. 
Bir süre sonra "Anneee… Anneeeeeeeee… An…" kelimesi utanmaya döndü. 
Küçük oğul altına kaçırıyordu ve annenin bundan hala haberi bile yoktu…Sonu tabii ki haksız yere bir itiş kalkış ve azardı.

Büyük oğlun engelli olmasında hiçbir sorumluluğu yoktu elbette; ama küçük oğlun sevgisiz kalışının haklı sebebi neydi?